Omdat ik na die melding op Facebook overtuigd was dat mijn bezoek aan het mooie
Nochistlán weleens catastrofale gevolgen zou kunnen hebben, besloot ik contact te zoeken met mijn broer. Rede in tijden van Cholera. ‘Als jij je niet chill voelt dan zou ik daar nu optyfen, ouwe’, was de logische en vriendelijke conclusie van Bart. Hij kon ook niet weten dat ik net een halve fles tequila had weggewerkt en ‘nu optyfen’ in de kever net zo verstandig zou zijn als aanpappen met het kartel. Ik bedankte Bertje vriendelijk, maar besefte ook dat ik nog steeds niet wist wat ik moest doen. Appen met Carlos dan maar. Vriend uit Sonora die helpt bij het maken van de filmpjes: ‘Het beste is morgenvroeg weggaan. Je hebt toch gezien wat er met die toeristen is gebeurd in Chiapas?’. Hij doelde op de gruwelijk vermoordde Poolse en Duitse toerist die per fiets hun
droomreis vervulden, maar om nog steeds onduidelijke redenen in zuid-Mexico om het leven zijn gebracht.
Die nacht staarde ik alleen maar naar de ventilator boven het bed. Morgen rijd ik weg.
Maar het liep anders. Ik reed niet weg. De volgende ochtend werd ik opgewacht door een nuchtere Alex die trakteerde op een fantastisch wandeling door muzikaal Nochistlán. In de kluswinkel op de hoek speelde een bandje voor werknemers en oude mannen terwijl ze op kleine krukjes grote hoeveelheden Corona’s wegwerkten. ‘s Middags opende ik het Luchtballonnenfestival, inclusief schaar en lintje, en van de gemeentemedewerkster bij het bureau voor toerisme ontving ik tegoedbonnen voor het beste restaurant van Nochistlán. De
plaatsvervangende burgemeester nam me mee in zijn ballonvaart. Hoog boven de werkelijkheid sprak Carlos Pedroza lovend over zijn geboortegrond. De tijdelijke presidente municipal maakte excuses voor mijn turbulente welkom een dag eerder, gaf een lokale geschiedenisles en verklaarde de enorme paleizen die worden gebouwd door naar de VS geëmigreerde Mexicanen. Met kerst nemen zij behalve een gloednieuwe terreinwagen ook een zak geld mee naar huis. Vaak kopen deze migranten een stuk grond om een huis op te bouwen waarmee zij hun succesvolle overtocht naar ‘de andere kant’ willen accentueren. Rijkdom als compensatie voor achtergelaten familie.
Nadat de ballon vredig in een weiland was geland raakte ik nog meer onder de indruk van Nochistlán. De krijgslustige Caxcanen, het inheemse volk dat in deze streek leeft, heette me tijdens een welkomst en zuiveringsceremonie welkom. De gastronomie, maar vooral de muziek deden me hier thuis voelen: op iedere hoek van Nochistlán stond een bandje te spelen. Straatmuzikanten, mariachis of complete bandas.
Van de gastvrije uitbatersfamilie in Salón Corona kreeg ik bier en botanas. Beto, goede kameraad van Alejandro en na een dag noeste arbeid verfijnd kroegtijger, oogt nors maar is zeer vriendelijk. Hij onderstreepte onze vriendschap met een fles tequila. Daarnaast mocht ik zijn cowboyhoed even op, maar alleen voor de foto: ‘Ik doe mijn hoed echt nooit af, maar jou mag ik wel’. Toen Beto hoorde hoe ik mijn reis financierde kon hij het niet geloven. ‘Heb je zelfs geen contanten meer?!’ Ik moest mijn lege portemonnee laten zien. ‘Doe normaal man, güero!’ Oprecht verbaasd en opeens bezorgd stopte hij 50 euro in mijn hand. Ik weigerde, maar dit Hollandse gebaar van misplaatste nuchterheid werd niet gewaardeerd. Ik kon niet anders dan de spontane sponsoring aanvaarden. ‘Jij bent nu een van ons, güero, ik wil dat je veilig bent en dat het goed met je gaat’…
Nochistlán dus. Een heftige kennismaking gevolgd voor fenomenale gastvrijheid. Achterdocht werd keihard in de kiem gesmoord door onverwachte en ongekende warmte. Bedankt, Nochistlán.
Naschrift:
Een paar maanden na mijn reis stuurde Alex een treurig bericht. Beto had een hartaanval gehad en was tijdens zijn slaap overleden. Beto: Bedankt voor alles en rust zacht, hermano. ¡Salud!
