In 2011 degradeerde Club Atlético River Plate uit de Argentijnse eredivisie. Een ramp voor de club die sinds de oprichting in 1901 in de top van de competitie heeft gespeeld en met 34 kampioenschappen recordhouder van het land is. Deze zwarte pagina uit de clubgeschiedenis ging gepaard met zeldzaam zware rellen, binnen en buiten het stadion. De beslissende wedstrijd tegen het lager geklasseerde Belgrano liep uit op een ware veldslag en betekende het absolute dieptepunt van de ooit zo glorierijke millonarios. Behalve sportief ging het ook op bestuurlijk vlak dramatisch en de toenmalige directie, die na degradatie meteen aftrad, liet het dure speeltje achter met liefst 75 miljoen dollar schuld. Hoe moest dit ooit nog goed komen?
Langste vlag ter wereld
De vraag wat de hinchas van River Plate in hemelsnaam konden doen om hun onvoorwaardelijke liefde te tonen, ondanks de stand op de ranglijst en het hoongelach van alle andere clubs, werd op een regenachtige dag beantwoord door Carlos Trillo, voorzitter van een van de vele supportersverenigingen van River. Hij besloot om ‘de langste vlag ter wereld’ te maken en riep via sociale media op om stukken doek op te sturen die hij vervolgens zelf aan elkaar zou naaien. Zonder te weten waar dit zou eindigen, liep het project uit op een daverend succes en al snel volgden duizenden steunbetuigingen op Twitter en Facebook. Carlos had hulp nodig en diverse supporters ontvingen meters doek vanuit het hele land. Hierna werd het project opgepikt in de rest van de wereld en stuurden fans van overzee hun morele steun. Madrid, Barcelona, New York en Berlijn, de afzenders op de pakketjes met daarin meters doek kwamen overal vandaan. Het zolderkamertje van Carlos bleek al snel te klein voor het steeds groter groeiende dundoek. Er werd uitgeweken naar een gymzaal in de buurt en vele socios, jong en oud, man en vrouw, maakten overuren om te helpen bij het naaien van la bandera más larga del mundo, de langste vlag ter wereld.
Wereldrecord
Op het moment dat de vlag zowel een ongekende als onbekende lengte had bereikt, besloten ze een notaris in te schakelen en het Guiness wereldrecordboek te bellen. Hoewel er nog druk werd genaaid, bekeek de ambtenaar hoe het immense doek officieel gemeten en opgetild zou kunnen worden. Uiteindelijk tekenden ze drie meter af op de vloer van de lokale gymzaal en tilden honderden fans de vlag, meter voor meter, langs de formele meetlat. Het resultaat was een wereldrecord: 7829 meter en 74 centimeter.
Om de vlag te kunnen tonen aan iedereen die had meegewerkt werd een feestelijk defilé bedacht waarin het doek een triomfmars zou afleggen door Buenos Aires. Beginpunt was de plek waar River Plate haar eerste stadion had en eindpunt zou het huidige Estadio Monumental zijn, waar op dat moment een vriendschappelijke jeugdwedstrijd bezig was. De organisatie van het evenement was in handen van de Angel Labruna, een van de supportersverenigingen van CARP.
Hoewel deze groepering niet kon rekenen op de steun van de club (de president wilde slechts een klein gedeelte van het stadion openen en was bang de openbare orde niet te kunnen handhaven), was organisatie Carlos Trillo stellig: ‘Dit is geen politieke manifestatie. Wij willen slechts met iedereen die River een warm hart toedraagt een statement maken. Juist nu. River is de grootste club van het land, River is van iedereen, River is van het volk’.
130.000 mensen
Op 8 oktober 2012 kwam het volk dan ook massaal opdagen. Verwacht werden zon twintig, maximaal dertigduizend aanhangers. Het werden er meer dan honderdduizend. Volgens een officieuze berekening waren er die dag meer dan 130.000 mensen die onderdeel wilden uitmaken van de locura, de gekte. Het stadion was volgepakt, straten zagen rood-wit van de mensenmassa. Nooit eerder bracht een voetbalevenement meer mensen op de been, zelfs niet bij het wereldkampioenschap van Argentinië in ’86. Gedurende vijf uur werd de vlag door de stad gedragen en een massaal voetbalfeest gevierd. In tegenstelling tot de verwachting van de clubdirectie en de overheid verliep het feest geweldloos. Kinderen en vrouwen, jonge kerels en oude mannen, hele families en onafhankelijke supportersgroepen namen mee aan de alternatieve veldtocht.
Het project van Carlos Trillo was voor de fans een bevestiging van wat zij hun hele leven al wisten: River Plate is één grote familie, River Plate is van de fans en iedereen heeft zijn steentje bijgedragen om nu, in sportief gezien het diepste dal, te laten zien dat River Plate de grootste club is van Argentinië.
In juni 2012 promoveerde River Plate en inmiddels speelt de club in de middenmoot van de eredivisie. Fans bleven komen en zullen hun grote liefde nooit in de steek laten. Het is volgens Carlos en al die andere fans precies zoals het refrein van één van de populaire stadionsongs:
‘Zing vanuit je hart // zing voor de kampioen // zing als een gek. Het maakt niet uit dat je verliest // het maakt niet uit wanneer je wint // ik kom alleen maar voor het shirt. De kleuren die je draagt // zijn onderdeel van de ziekte // die nooit, nooit over zal gaan.’
NB. Van het project is een prachtige documentaire gemaakt: ‘Esos colores que llevás’, De kleuren die je meedraagt’. Op zaterdag 8 maart zag ik de film op uitnodiging van de regisseur in de zaal van het culturele centrum, binnen het stadion. Overal zag en hoorde ik volwassen mannen snikken, zelf had ik gedurende de hele film kippenvel.
Bron: https://www.indehekken.net/de-kleuren-die-je-meedraagt-onvoorwaardelijke-liefde/
