“Winnen is voor ons een wonder. Mocht het al gebeuren, dan vieren we dat op het grootste plein van de stad. Gebeurt het niet, dan beseffen we dat de winst niet belangrijk is, maar dat het eigenlijk gaat om het ouwehoeren met vrienden.” Zo begint Juan Villoro, een van de meest bekende schrijvers en denkers van Mexico zijn boek Balón Divido. Zijn observaties gaan over de wijze waarop zijn landgenoten de voetbalsport beleven. Om te kijken hoe zo’n instelling er in de praktijk uit ziet, bezocht ik de wedstrijd tussen FC León en Monterrey.
Drie uur voor de wedstrijd stromen de straten rondom het stadion langzaam vol met fans, maar vooral met verkopers, van shirtjes, zonnebloempitten, taco’s en broodjes varkensvlees of kikkererwten met pittige saus. Het gebrek aan grote hamburgerketens stemt erg tevreden, maar de armoede van de verkopende huisvrouwen en bedelende kinderen is net zo schrijnend. Hoewel er nog weinig supporters op de been zijn, is ook de politie grootafnemer van de snacks. De arm der wet lijkt zich sowieso niet al te druk te maken voor de naderende clash tussen de twee populaire ploegen: “Eigenlijk mag je geen agenten fotograferen, maar dit is voor Nederland? Dan kijken we wel even de andere kant op”, aldus de vriendelijke ambtenaar in functie.
Behalve etenswaren wordt er rondom het stadion van León vooral commercieel onkruid verkocht, zoals telefoonabonnementen, verzekeringen en autobanden. Deze producten worden aangeboden door wonderschone vrouwen in een soort morph suite. De dames dienen als gastvrouw, delen promotiemateriaal uit en zijn ongetwijfeld door een ballotagecommissie gegaan, voordat de werkgever ze op de loonlijst heeft gezet. Supporters gaan massaal op de foto met deze strakke vrouwen die in de Mexicaanse voetbalwereld eerder regel zijn dan uitzondering.
Als de aftrap nadert, ontstaan voor iedere toegangspoort keurige rijen waar Britten trots op zouden zijn. De supporters van Monterrey die zonder morren, provocaties of ander vervelend gedrag een plekje opeisen tussen de supporters van León, vallen hierbij ook in positieve zin op. Gerardo (27) is een van hen en vertelt dat hij alle wedstrijden van Monterrey bezoekt, ook al kan dat in Mexico een reis betekenen van enkele duizenden kilometers. “Ik leef en spaar voor de wedstrijden van Monterrey. Eigenlijk mis ik nooit een wedstrijd”, zo stelt de fan die er een busrit van tien uur op heeft zitten.
Gerardo benut de uitwedstrijden om zijn eigen land te leren kennen. “Vandaag hebben we de hele dag in Guanajuato doorgebracht (de hoofdstad van de gelijknamige deelstaat, red.) met een stel vrienden. Mooi toch?” Rivaliteit is er tussen León en Monterrey ook niet echt. “Monterrey is een van de grootste clubs van het land en heeft overal supporters. Sowieso valt het in Mexico wel mee qua hooligans en eigenlijk loopt het alleen tijdens derby’s of klassiekers nog wel eens uit de hand op de tribunes.”
Op die tribunes merk ik hoe ongenummerd zitten er hier aan toe gaat. Mensen die vroeg komen, kunnen de beste plek kiezen van maar liefst een hele zijde. De uitzondering is voor de porra, de harde kern van León. “Iedereen weet waar zij willen zitten en soms komen ze vlak voor de aftrap binnen. Dat geeft niet, want die plaatsen worden toch vrijgehouden”, zegt mijnheer ‘Superleeuw’, die al meer dan vijftien jaar met zijn pluchen knuffel het stadion bezoekt. “Zo noemen ze mij omdat ik deze leeuw altijd meeneem. Die brengt geluk.”
Aan geluk ontbreekt het FC León deze wedstrijd echter toch, want Monterrey wint met 1-2 en doet weer mee om het kampioenschap. Al moet gezegd dat die koppositie in Mexico alleen een symbolische waarde heeft, omdat play-offs uitmaken wie de kampioen van de competitie wordt. Maar ondanks het gebrek aan sportief geluk is het in La guarida del león, het hol van de leeuw, goed toeven. De Porra laat meer van zich horen naarmate León slechter presteert, de muzikale kwaliteit van de band is een genot voor de neutrale toeschouwer en de supporters van León tonen zich trouw aan het shirt, het stadion en het team. De band op de korte zijde speelt populaire nummers en na het laatste fluitsignaal lijkt de hartstocht alleen nog maar groter geworden.
Tegen de achtergrond van de nieuwe nederlaag klinkt het bekende La vida no vale nada, ‘Het leven is knap waardeloos’. Dit lied van de uit de regio afkomstige volkszanger José Alfredo Jiménez wordt door alle ‘groene buiken’, zoals de bijnaam van de fans luidt, uit volle borst meegeschreeuwd. Pijn van de nederlaag lijkt hiermee vermengd met vreugde van vriendschap.
Door het zingen van dit alternatieve volkslied wordt ook de stelling van filosoof Villoro bevestigd: vreugde bij winst en vreugde bij verlies. Francisco, een supporter die de hele wedstrijd met ontbloot bovenlichaam waarnam, lijkt het daarmee eens. Terwijl de fan in de catacomben nog een liter bier bestelt, zegt hij opgewekt: “Tja, het is jammer, maar wat maakt het uit? Monterrey is een grotere club, we hebben een helft goed gespeeld en bovendien maken ze nu de toegangsprijs voor de volgende wedstrijd goedkoper.” De flink getatoeëerde fan neemt een slok Corona, kijkt naar het veld waar de spelers van León langzaam afdruipen, en besluit dan: “Man, wij winnen toch nooit. En als we winnen is dat leuk, maar het belangrijkste blijft toch wel dit stadion.”
Bron: https://staantribune.nl/de-groundhop-in-het-hol-van-de-leeuw-is-het-leven-knap-waardeloos/
